Σαν παιδί, σαν νεαρός, μεγάλωσα στις περιοχές της Νίκαιας και του Κορυδαλλού. Εκεί έπαιξα, εκεί πήγα σχολειό.

Εκεί ήταν, τότε, που μια φωτογραφική μηχανή... με μάγεψε! Ήταν μια μηχανούλα μικρή, πολύ μικρή, λίγο μεγαλύτερη από το σπιρτόκουτο. Δεν είχε ρυθμίσεις! Και φωτογραγράφιζε μόνο με αρκετό φυσικό φως τριγύρω της. Από λιακάδα μέχρι και συννεφιά, όμως όχι πολύ βαριά! Την είχε αγοράσει, για την οικογένεια, ο Σπύρος, ο πατέρας μου.

Αργότερα, την εποχή του Γυμνασίου, ο Σπύρος, αγόρασε μια άλλη. Για μένα! Ήταν καταδική μου. Τη λέγανε “Lubitel 2”. Και με αυτή έβγαλα πάρα πολλές καλές φωτογραφίες. Γνώρισα και τη ΖΕΝΙΤ.
Αυτή, όμως, δεν την πολυσυμπάθησα.

Στη συνέχεια, γνωρίστηκα με μία «λήψεως», κινηματογραφική, οχτάρα. Είχα ζητήσει να μου φέρει μία, από το εξωτερικό, ο Γιάννης, ο ξάδερφος μου. Ήταν ναυτικός. Μια μέρα, στην Ακαδημίας, σε ένα μαγαζί με φωτογραφικά «έφυγε» από τον πάγκο, όπου την είχα ακουμπήσει... και έπεσε στο δάπεδο! Αυτές είναι στενοχώριες!

Την εποχή του Λυκείου απέκτησα μια άλλη, πιο προχωρημένη. Με αυτή τραβήχτηκαν και τα «δείγματα» που σας παρουσιάζονται, χωρίς βέβαια τη χρήση μουβιόλας και κολλέζας.

Θυμάμαι τώρα, την αγωνία μου, μέχρι το τραβηγμένο φιλμάκι να γυρίσει από τη Γερμανία, την τότε Δυτική. Εκεί τα στέλναμε για να «εμφανισθούν». Κι έκαναν μέρες να γυρίσουν. Και πόση αγωνία! Θα γύριζαν άραγε; Μήπως θα χάνονταν… στα Ταχυδρομεία; Και πώς θα γύριζαν; Μήπως υποφωτισμένα, μήπως υπερφωτισμένα, μήπως...;

Θυμάμαι επίσης την ανυπομονησία μου, μέχρι να έρθει στα χέρια μου το επόμενο τεύχος ενός μικρού κινηματογραφικού περιοδικού της εποχής. Μέσα από τις σελίδες του, έμαθα κάποιες στοιχειώδεις τεχνικές. Και σε αυτό, συναντήθηκα με θέματα, που έθιγαν κάποιοι «Κούνδουροι» και άλλοι!

Πόση συγκίνηση, ακόμα και σήμερα, όταν βρεθεί μπροστά μου.... ένα μικρό γκρι καρούλι! Ακόμα και άδειο!

Θυμάμαι...! Θυμάμαι...! Κι ήμουνα ευτυχισμένος!

Κι ας μην είχα... κινητό!