Το Καστελλόριζο είναι το πιο απομακρυσμένο από τα ελληνικά νησιά. Είναι ένα επτάωρο ταξίδι με πλοίο ανατολικά της Ρόδου. «Η Ευρώπη ξεκινάει εδώ» λέει το μια ταμπέλα καλωσορίσματος στην προκυμαία, και αυτό ισχύει, υποθέτω, επειδή το επόμενο κατοικημένο νησί προς ανατολική κατεύθυνση είναι η Κύπρος.

Το λιμάνι του Καστελλόριζου - ή Μεγίστη, όπως λέγεται μερικές φορές - είναι το μοναδικό χωριό στο νησί, το οποίο είναι βραχώδες και χωρίς δέντρα, έχει πολύ λίγο νερό και πολύ λίγο καλλιεργήσιμο έδαφος. Το λιμάνι, ωστόσο, είναι εξαιρετικό, και μπορεί να προσφέρει ένα ασφαλές αγκυροβόλιο για μεγάλο αριθμό σκαφών. Όχι ότι υπάρχουν πολλά πλοία τώρα - πολλά απ’ αυτά που βλέπετε είναι ξένα σκάφη που περνάν μόνο λίγες μέρες πριν πάνε αλλού. Ο πληθυσμός του νησιού σήμερα αριθμεί μόλις 200, αλλά κάποια στιγμή πάνω από 8000 άτομα είχαν το σπίτι τους εδώ.

Σε εύθετο χρόνο θα δούμε τι προκάλεσε αυτήν την καταστροφική παρακμή, αλλά πρώτα απ 'όλα ας κάνουμε μια βόλτα κατά μήκος της προκυμαίας και να δούμε τους χωρικούς στις καθημερινές τους εργασίες. Οι ψαράδες προφανώς παίζουν σημαντικό ρόλο στην οικονομία - στην πραγματικότητα σήμερα τα ψάρια αποτελούν το μοναδικό προϊόν του νησιού. Αλλά προφανώς μόνο τα ψάρια δεν θα κρατούσαν την οικονομία ζωντανή. Σώζονται από την ισχυρή σύνδεση του νησιού με την Αυστραλία. Οι περισσότεροι από τους νησιώτες που μετανάστευσαν πήγαν στην Αυστραλία, όπου - γνωστοί ως "Kassies" - αποτελούν μια κλειστή κοινότητα. Στέλνουν εμβάσματα στους συγγενείς που έμειναν πίσω και το καλοκαίρι σμήνη από αυτούς έρχονται από την Αυστραλία για να επισκεφθούν ξανά το προγονικό τους νησί.

Τα σπίτια στην προκυμαία είναι μια πρόσοψη. Πίσω από αυτά υπάρχουν ελάχιστα μη κατεστραμμένα και έρημα, ειδικά στην ανατολική πλευρά του λιμανιού. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο σκελετός των εγκαταλελειμμένων σπιτιών δεν είναι τόσο κατεστραμμένος και τα τελευταία χρόνια κάποια έχουν ανακαινιστεί και αποκατασταθεί - κυρίως από νησιώτες που μετανάστευσαν στη Ρόδο και ζούν εκεί, αλλά ήθελαν να κρατήσουν και την σύνδεσή τους στο Καστελλόριζο. Μερικά σπίτια έχουν ενοικιαζόμενα δωμάτια και αυτά γεμίζουν με "Kassies" από την Αυστραλία κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου. Εκτός από τους “Kassies”, λίγοι τουρίστες έρχονται στο νησί - δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουν αποθαρρυνθεί από την απομονωσή του και από την σχεδόν έλλειψη παραλιών και άλλων τουριστικών ανέσεων.

Εδώ είμαστε - ο ξενώνας της Βαρβάρας, όπου έμεινα: ένα τυπικό νησιώτικο σπίτι με τα ξυλόγλυπτα σε μπλε χρώμα.

Μερικά από τα περάσματα ανάμεσα στα σπίτια είναι εξαιρετικά στενά - ο χώρος ήταν σε ακμή, φυσικά, όταν η πόλη είχε 8000 κατοίκους.

Καθισμένος σε ένα τραπέζι σε ένα από τα δύο ή τρία επιζώντα μικρά εστιατόρια στην προκυμαία, έχετε μπροστά σας μια μαγευτική θέα στα γαλήνια νερά του λιμανιού - ένα λιμάνι που σήμερα είναι σχεδόν άδειο αλλά το οποίο στην ακμή του φιλοξενούσε περισσότερα από 300 ιστιοφόρα.

Στην απέναντι πλευρά του λιμανιού βρίσκεται μια έρημη πλαγιά που είναι στεμμένη από τα ερείπια που σώζονται από το παλιό κάστρο του Castello Rosso, που χτίστηκε από τους Ιππότες του Αγίου Ιωάννη της Ρόδου. Στα αριστερά της πλαγιάς, στην είσοδο του λιμανιού, είναι ένα πρώην τζαμί, τώρα άδειο.

Προτού πούμε αντίο σε αυτό το μακρινό νησί, ας γνωρίσουμε την οικογένεια Μαυροθαλασσίτη - τη μόνη οικογένεια που επέστρεψε από την Αυστραλία για να μείνει μόνιμα στο νησί. Καλή τύχη σε αυτούς.