Σας ευχαριστώ για την υποδοχή. Καθώς βρίσκομαι εδώ στη Γερεβάν κοιτάζοντας έξω στην κεντρική πλατεία, που αναπόφευκτα λεγόταν πλατεία Λένιν, δεν μπορώ παρά να νιώσω λίγη θλίψη που η Αρμενία πρέπει να χαρακτηριστεί ως Σοβιετική Δημοκρατία. Θα μπορούσε να έχει κάνει πολλά περισσότερα αν είχε διατηρήσει την ανεξαρτησία που κέρδισε αμέσως μετά την Μπολσεβίκικη Επανάσταση. Άραγε θα μπορούσε όντως; Θα είχε επιζήσει; Ποιος ξέρει; Κατά τη διάρκεια της ιστορίας της, η Αρμενία έχει καταπιεστεί και συντριβεί από τους γείτονές της: τους Τούρκους, τους Πέρσες, ακόμα και τους Γεωργιανούς. Ο σοβιετικός οδοστρωτήρας λίγο δυσκολεύτηκε να καταπιεί αυτή τη μικροσκοπική χώρα, με πληθυσμό μόλις δύο εκατομμύρια, αμέσως μόλις οι Μπολσεβίκοι νίκησαν τον εμφύλιο πόλεμο. Αλλά τουλάχιστον αυτή η κοιτίδα ενός κάποτε μεγάλου έθνους, εξακολουθεί να υπάρχει ως ένα είδος οντότητας και οι άνθρωποι της μπορούν να αισθάνονται σαν στο σπίτι τους εδώ. Αυτό όμως δεν μπορεί να ειπωθεί για τους μεγάλους αριθμούς Αρμενίων που ζουν στο Ιράν, την Τουρκία και σε άλλα μέρη πιο μακριά.